سرخاب وسفيداب به علت فطرت زيبايي طلبي زنان ، قدمتي به بلنداي تاريخ دارد ؛البته استفاده ي ان در قديم الايام ،به شرطي بوده وشروطي ؛مثلا همين چند دهه يپيش،سرخاب سفيداب

،سرمه وابرو برداشتن فقط براي بانوان متاهل بود .پسنديده نبود كه دختران مجرد خود راهفت قلم ارايش كنند .از طرف ديگر ،اين اراستنفقط محدود مي شد به درون خانه .وسايل ارايش هم 

در سرمه هاي طبيعي وحنا خلاصه مي شد ؛اما ازانجا كه گذر زمان خاصيت هاي عجيبي دارد ، ارايش بانوان را هم دست خوش تغيير كرده است ؛آن هم تغييرات اساسي .تا جايي كه امروزه

،ارايش كردن جزءجدايي ناپذيري زندگي بسياري از بانوان ايران شده است وشرط وشروط قديم هم ندارد ؛از از دختران چهادده ساله تا پيرزن هفتاد ساله ،ارايش مي كنند وجالب اين كه

دختران مجرد ، بيش تر از بانوان متاهل به اين كار علاقه دارند محدوديت مكاني ديگر معنايي ندارد ؛دختراني كه به محل كار يا تحصيل مي روند بيشتر مصرف لوازم آرايش را به نام خود ثبت

كرده اندو روزانه حدود دو ساعت براي   آراستن صورت خود وقت مي گذارند .

  هفت قلم شده   هفتاد قلم ودر فرن حاضر ، ديگر چه كسي حوصله ي رفتن دنبال سرمه  و حنا دارد ؟ آْن هم وقتي برند ها ،دانه دانه به صف شده و چشمك مي زنند ؛ حالا بماند كه 80 در

صد برنده ها تقلبي است . زن ايراني ،امروز مصرف سالانه ي لوازم آرايش اش ،150 دلار  يا به عبارتي  450 تومان است . چيزي حدود 4برابر هزينه  سالانه خريد كتاب در ايران 14 ميليون 

بانوي ايراني ،2/1 ميلياددلار از بازار 7/2ميليلارد دلاري فروش لوازم آرايش خاور ميانه را به خود اختصاص داده اند . به نظر شما اين همه تغيير جاي تشويق ندارد ؟