اقاي مجتهدي مي فرمود :روزي در كربلا ي معلي به حضرت ااباعبدالله الحسين (ع)متوسل شذه ودر رثاءان حضرت شعر مي خواندم ، تا اينكه به اين شعر رسيدم :

اي در غم تو ارض وسماءخون گريسته

                                                 ماهي در اب ووحش به هامون گريسته

در اين موقع به حرم مطهر مشرف شده وبعد از اينكه به حضرت سلام كردم وايشان جواب سلامم را دادند عرض كردم

سيدي ومولاي من به اين بيت شعر هيچ شكي ندارم واگر پرده هاي حجاب هم از مقابل چشمانم برداشته شود ،چيزي بر يقينم افزود نمي شود ،

اما مي خواهم نحوه گريه اشياء را ببينم . حضزت خطاب كرده وفرمود ند :شيخ جعفر نگاه كن .ناگهان به امر حضرت چشمانم بينايي خاصي پيدا كرد …

 در آن هنگام ديدم كه تمام موجودات ،زمين واسمان ، درياوصحرا ،درخت وكوه وجماد وتمام جنبنده هابه شكل چشم مي باشند

وبر حضرت اباعبدالحسين (ع)اشك مي ريزند اين حالت چند دقيقه اي بيشتر طول نكشيد كه ديگر طاقت نياورده وبه حضرت عرض كردم :

قربانت گردم ،فدايتان شوم ،مشاهده كردم ،محبت نماييد واين حالت را بر گردانيد ،مشاهده اين گريه درخور طاقت من نيست .

حضرت هم عنايت فرموده وبه حالت اول خود بازگشتم